Dit kaartje trok ik vanochtend uit mijn stapel inzichtkaarten. Dat doe ik wel vaker op momenten dat ik het even niet meer weet. Ik verwacht dan een antwoord, een inzicht, steun. Het kaartje trof me direct, maar op een minder positieve manier. Ik vroeg me af wat ik met deze open deur moest.
Ik las het kaartje nog een keer. Een ander kan jou niet vertellen wat je moet doen. Dat is nou jammer! Ik hoef, nee ik kan dus niets van een ander verwachten. Wie die ander ook is. De antwoorden die je zoekt, zijn alleen in jezelf te vinden. Ik kreeg het gevoel alsof ik met een kluitje in het riet gestuurd werd. Ik hoopte juist een antwoord te krijgen door een kaartje te trekken. Hoe vind je antwoorden in jezelf? Mijn doe-modus stond meteen op actief. Wat moet ik daarvoor doen? Zeg het me en ik doe het.
Negeren
De neiging was groot om het kaartje aan de kant te leggen en de boodschap te negeren. Maar toch intrigeerde het me. Ik probeerde het van de andere kant te bekijken. Als een ander jou niet kan vertellen wat je moet doen, dan mag ik dus zelf weten wat ik wil doen. Over die keuze hoef ik dus geen verantwoording af te leggen. Dat geeft ook een gevoel van vrijheid en ruimte! Bovendien mag ik op zoek naar antwoorden ‘die al in mezelf zitten’. Ik hoef dus niet ver te zoeken. Dat biedt perspectief!
Hoe vind ik antwoorden?
Blijft over dat ik nog wel een manier moet vinden om de antwoorden in mezelf naar boven te krijgen. Wat mij altijd helpt, is even rustig zitten, mijn ogen sluiten en mijn aandacht richten op de adem. En dan stil te zijn. Aandachtig. Soms komen de antwoorden dan meteen. Dit keer niet. Maar toch kreeg ik ‘ineens’ een mooi inzicht in de loop van de dag waardoor ik alsnog een antwoord vond op mijn vraag. Toeval of niet, ik heb het gevoel dat het werkt!
