Over stilte schrijven is best bizar. Want wat is dat eigenlijk? Niks. En tegelijk is het alles. Het is soms saai, vervelend of ronduit pijnlijk. Het is niks en toch blijken er verschillende soorten van dat niks te zijn. Bijzonder.
Wachtkamer
In de wachtkamer van de dokter is de stilte bijna voelbaar. Er hangt spanning in de lucht. De ongeschreven regel is daar dat je je mond houdt. Te amicaal of te luidruchtig gedrag is daar ‘not done’. Ik vind het fascinerend om te zien wat er gebeurt als je verplicht stil moet zijn. Er zijn er die nadrukkelijk heen en weer schuiven op hun stoel, kuchen en opzichtig alle folders gaan bestuderen. Anderen groeten amper, pakken direct hun mobiel en sluiten zich af. Weer anderen proberen op geforceerde en net iets te luide toon een zo nonchalant mogelijk praatje met een medewachtende te maken. Alles om maar niet die akelige stilte te hoeven ervaren.
Pijnlijk
Ooit was ik op een feestje waar ik niemand kende. We waren uitgenodigd door een collega van mijn man. Ik kende zowel de collega als zijn partner niet. We werden hartelijk ontvangen en ze was bereid ons voor te stellen aan de andere gasten. Overmoedig zei ik, terwijl ik wees naar de persoon die naast haar stond: Nou, ik hoef niet te vragen of dat je moeder is! Het bleek haar zus te zijn….. Er viel een pijnlijke stilte.
Confronterend
We zijn gewend aan een wereld vol prikkels en geluiden. Veel mensen willen zo ver mogelijk van stilte vandaan blijven. Waarom eigenlijk? Het is confronterend! Wat we niet willen zien in het dagelijks leven, komt in stilte omhoog. Je krijgt het allemaal op een presenteerblaadje aangeboden. Het is verleidelijk om te denken: ‘Zie je wel, stilte is niks voor mij, ik word er onrustig van. Ik ben iemand die altijd wat moet doen.’ Meteen doorbreek je de stilte en je zoekt weer afleiding. Best jammer, want zo ga je voorbij aan de helende kracht die er van stilte uitgaat. Die kracht leer je kennen als je bereid bent niet meer weg te lopen, maar ‘erbij te blijven’. Je verdraagt de stilte en je kijkt what’s in it for you. De dingen die bovenkomen zie je als kansen om mee aan de slag te gaan!
Retraite
Als ik vertel dat ik ieder jaar een paar dagen op stilteretraite ga, dan zijn de reacties vaak ongelovig: Ben je dan ‘alleen maar’ stil? Zegt niemand wat? Ook niet tijdens het eten? Is dat niet saai? Nee, totaal niet. En ja, het kost moeite om de stilte in jezelf op te zoeken. En soms is het eng. Maar keer op keer kom ik erachter dat het zorgt voor verbinding. In de eerste plaats verbinding met jezelf, maar ook met anderen. Zelfs als je die andere mensen niet kent. Stilte is zo veelzeggend! Je hoort meer dan je nu voor mogelijk houdt. De spreuk: ‘Hoe stiller je wordt, hoe meer je kan horen’ vind ik prachtig. Hij is voor mij waar. Stilte is fascinerend, helend, voedend, noodzakelijk. Ik wens dat we dat wat vaker kunnen ervaren.
Probeer het eens uit! Gewoon, door iedere dag eens 5 minuten bewust je mond te houden. Zoek een rustige plek, ga zitten of liggen en verwacht niks. Laat het op je inwerken. Ik hoor graag hoe dat voor je was!
