Ik ben een week stil geweest. Een kleine week die ik doorbracht met een groep onbekenden in Drenthe. De dag bestaat voor een groot deel uit zit-loop- en werkmeditaties.Voor de kenners onder ons: het was een Vipassanaretraite. Alles doe je in stilte, ook eten. Waarom? Omdat je dan beter kan stilstaan bij je innerlijke wereld. ‘Zodat je door de ruis van alledag heen de stem van je ware zelf kan horen.’ De mensen die mij al langer volgen, weten dat ik niet echt stond te juichen om te gaan. Ik zag er tegenop: het programma was bij voorbaat al te strak voor me. Het leek mij ook best spannend om totaal geen contact met het thuisfront te hebben, want de telefoon moest je inleveren. Ik wilde dit alleen maar doen omdat ik me dan kon aansluiten bij de beroepsvereniging van mindfulnesstrainers. Maar ik ging toch.
<h2>Moeizaam</h2>
Ik vond in het begin alles stom. Het op een kamer slapen met 2 andere dames vond ik nogal wat. Iedere dag moest ik de badkamer schoonmaken, want dat was mijn corveetaak. Je telefoon moest je inleveren. Ik kon mijn plek niet vinden in de zendo (de meditatiezaal). Aan andere mensen ging ik me ergeren. Kortom: er was weerstand. Door mindfulness heb ik geleerd om deze weerstand met vriendelijkheid te benaderen. Mezelf er niet voor veroordelen of deze gevoelens nadrukkelijk negeren. Dus ik bekeek mijn gedrag en weerstand met een glimlach. Ik voelde dat ik het ongemakkelijk vond en nam de tijd om mezelf juist dat te laten voelen.
Door alles heen was ik namelijk vastbesloten om te blijven. Om de retraite te volbrengen. En langzamerhand werd ik rustiger. Ik vond het programma eigenlijk best prettig. Het is fijn dat alles geregeld is en je alleen maar hoeft te zorgen dat je op tijd in de zendo bent voor een meditatie. Je kan je de hele dag bezig houden met jezelf. Alle tijd om naar binnen te keren. De prachtige locatie, de warmte van Wim en Ida en het heerlijke eten hielpen daarbij. Bij De Maanhoeve is een prachtige ‘tuin’ (3 ha) waarin je je loopmeditatie doet. Iedere dag ontdekte ik weer een nieuw plekje in deze prachtige Hof van Karuna.
<h2>Genieten</h2>
Steeds meer ging ik me er comfortabel bij voelen. Sterker nog: ik ging ervan genieten. Het thuisfront miste ik soms, maar het was allemaal te overzien. De telefoon miste ik niet. Totdat de laatste nacht aanbrak. Ik wilde naar huis want ik was het zat. Slapen lukte nauwelijks. De volgende ochtend was één van de eerste dingen die ik deed mijn bed afhalen en het beddengoed op een hoop in de kamer leggen. Daarna volgde de zitmeditatie. Daar zei Ida (want de begeleiders praatten wel tegen ons) dat het belangrijk is om ook op de laatste dag volledig aanwezig te blijven. ‘Laat je bed ook nog intact, want anders ben je eigenlijk (energetisch gezien) al vertrokken. Je energie is al elders.’ Oeps! Helemaal waar. Ik besloot het advies op te volgen en de laatste dag als volledige dag met volle aandacht te beleven. En dat heb ik geweten!
<h2>Puzzelstukjes</h2>
De laatste dag vielen er ineens allerlei puzzelstukjes op hun plaats. Een prachtige katalysator daarbij was het labyrint. Ik heb iets met labyrints en ook deze keer stond ik te popelen om de route te lopen. Een labyrint is niet hetzelfde als een doolhof. Bij een labyrint zie je waar je naar toe loopt (naar het midden) doordat er lage struiken geplant zijn. Je hoeft nergens naar te zoeken, je komt vanzelf in de kern terecht. Daarna loop je dezelfde route weer terug. (Wim zei: ‘Je loopt niet terug. Je vervolgt je weg’.) Het labyrint kan je ingaan met een vraag die je hebt. De hele weg is een reis in jezelf. Ik kwam mezelf tegen. Mijn twijfels, angsten, verdriet. En ineens was ik in de kern. Daar kwam ik tot rust. Ik kon weer ademen. De boel een beetje overzien. Daarna vervolgde ik mijn weg. Rustiger, zekerder, helderder. Ik vond het geweldig om te ervaren dat ik het labyrint verliet met concrete antwoorden op mijn vraag.
Het labyrint raakte mij diep. En dat laatste kan ik van de hele retraite zeggen. Het was emotioneel. Het was soms moeilijk. Soms saai. Maar bovenal voelde ik me verbonden met de mensen daar. Ik voelde me gedragen door de groep en ik heb er inderdaad ‘de stem van mijn ware zelf’ gehoord. Ik heb er zoveel geleerd. Het is niet uit te leggen. Je moet het ervaren. Maar één ding weet ik wel: ik kom terug!
Wil jij weten waar ik was? www.demaanhoeve.nl
Wil je meer blogs ontvangen van mij? Meld je aan via de contactpagina! Je ontvangt dan ongeveer 2 keer per maand een blog van mij.
