Sociaal contact tijdens Coronacrisis
Twee voorbeelden van hoe schrijnend het gemis van sociaal contact kan zijn tijdens Corona. De vader van een vriend is onlangs overleden. Hij was al een tijdje ziek. De begrafenis vond plaats met slechts 20 mensen. Familieleden. En die mochten elkaar niet omhelzen. Het intense verdriet moest op een fysieke afstand gedeeld worden. Een vriendin van mij werd deze week voor het eerst oma. Ze mocht haar dochter en kersverse kleinzoon alleen vanachter het raam zien. ‘Raamvisite in plaats van kraamvisite’, grapte ze. Maar dat zei ze alleen om een vorm te geven aan het gemis van sociaal contact. En het onwerkelijke gevoel daarbij.
Het is nog maar een paar weken geleden dat ik met mijn dochter een wandeling langs het strand maakte. We genoten van de zee en de wind. Nu zie ik foto’s van hekken bij strandopgangen. Het komt in een ander daglicht te staan. Als ik daar nu aan terugdenk, realiseer ik me dat die wandeling een voorrecht was. Heb ik me dat toen wel voldoende gerealiseerd? En wat kan ik daar nu nog mee?
Dit zijn geen verzonnen verhalen. Het gebeurt ècht en niet alleen in mijn leven. We worden allemaal door de Coronacrisis met onze neus op de feiten gedrukt. Het simpele, vanzelfsprekende contact met mensen is weggevallen. Ook tijdens belangrijke gebeurtenissen als leven en dood. Vooropgesteld dat ik op het moment van schrijven gelukkig geen levensbedreigend zieke mensen in mijn omgeving heb, vind ik dat de grootste beperking van deze crisis. De letterlijke arm om je heen, je moeder die eventjes liefdevol over je rug wrijft. Dat zijn de dingen die ik mis. En dat sociale contact moet ik voorlopig nog blijven missen. En ik niet alleen. Dit hoor ik veel om mij heen. Het roept frustratie en angst op. Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe lang kan een mens dat gemis van sociaal contact volhouden? En vooral: hoe ga je ermee om?
Dankbaar zijn
‘Het leven bestaat uit kleine dingetjes’, zegt mijn moeder altijd. Ze heeft groot gelijk. Elkaar in levende lijve ontmoeten leek zo’n vanzelfsprekend, klein, dingetje. Een strandwandeling? Leuk! Doen we! Het is nu een luxe geworden. Opnieuw laat het me zien dat het leven niet groots en meeslepend hoeft te zijn. Het leven is broos. Hoe kan je daarmee omgaan? Wat mij helpt, is me bewust zijn van wat er WEL is. Wat is er nu, op dit moment, waarmee je blij kan zijn? Het zonnetje. De lente. Een dak boven je hoofd. Internet. Videobellen. Grappige filmpjes. Minder taken op je bordje. Je kinderen vaker om je heen. Tijd om op te ruimen. En ga zo maar door. Als je wil, kan je het zien. Het geeft een dankbaar gevoel. En dankbaarheid is een krachtig, maar onderschat, middel.
Wil je dit nog versterken? Spreek het dan hardop uit. Tegen jezelf of tegen een ander. Of schrijf het eens op. Dan kan je na een tijdje terugkijken op een mooie lijst met punten die je kan hergebruiken. Ik sluit mijn dag altijd af met 5 dingen opnoemen waarvoor ik die dag dankbaar was. En het bijzondere is: die zijn er altijd. Ook als alles tegenzit. Soms moet je er naar zoeken, maar als je ze vindt, dan geeft dat alleen al een goed gevoel. Ik laat deze 5 dingen dan op me inwerken. Ik adem ze als het ware in. Daarmee verleg je je focus naar het positieve. Ik weet zeker dat jij ook momenten kan vinden waar je nu, ondanks de moeilijke tijd, dankbaar voor bent. Dingen die er ook zijn, naast het gemis van sociaal contact tijdens Corona. En… het hoeft (of moet?) dus niks groots zijn! Probeer het eens uit.
